Seizoenen

Het was zover vandaag! Ik durfde het aan om zonder jas naar buiten te lopen en zelfs een stukje auto te rijden met het raam open. In mijn ogen is het vandaag zo erg lente, de tandartsassistente is er niks bij! Zonnebril op, de warme laarzen vervangen door luchtige gympjes, en genieten maar.

Terwijl ik hartstikke zomers en enthousiast aan het autorijden was, viel het me op dat ik niet de enige was die vrolijk werd van de zon. Ik zag spelende kinderen, fietsende 50-plussers met unisex fleecetruien (ken je ze? Het hoeft er niet eens lente voor te zijn, ze fietsen het hele jaar door, en zodra de zon zich echt laat zien nemen ze nog rugtassen met een lekkere lunch voor onderweg mee ook) en blije wandelaars. Zodra de vogeltjes beginnen te fluiten en de zon zich vaker laat zien, wordt het humeur van ons allemaal gelijk veel beter en zijn we over het algemeen meer optimistisch.



Ik heb vorig jaar met één van mijn groep 8-leerlingen een heel kort gesprekje gevoerd over waar die seizoenen eigenlijk vandaan kwamen.. Jufferig als ik ben, heb ik dit hartstikke wetenschappelijk en didactisch verantwoord beantwoord met: "Dat heeft ooit iemand zo bedacht. Ik heb me er even niet zo in verdiept, maar als je het echt wilt uitzoeken; daar staat een computer met Google erop." Ja, zeg maar niets, ik was me op dat moment ook even pijnlijk bewust van mezelf.
Later heb ik nog eens nagedacht over die seizoenen. Die verschijnselen in de natuur die daar natuurlijk onlosmakelijk me verbonden zijn, hebben ook echt de nodige, soms bizarre uitwerking op ons mensen. En niet alleen de lente. 

Zo krijgen veel mensen in de herfst een beetje een dip. Omdat het donkerder wordt buiten, of omdat het hard waait en regent. Mensen gaan de kaarsjes weer aansteken binnen, en gaan alvast uitkijken naar het moment dat het weer wat lichter wordt. Wat natuurlijk nog ontzettend lang duurt. Mensen verstoppen zich in hun jas en in hun huis. Maar er zijn ook mensen die het prachtig vinden. De herfstkleuren, de kastanjes en de eikeltjes, noem maar op. Die mensen zijn in mijn ogen ont-zet-tend optimistisch, want mij kun je wegdragen zodra het herfst wordt.

De winter is eigenlijk nog veel deprimerender voor veel mensen. Zelfs zo erg, dat we in de decembermaand maar heel veel feestdagen en leuke activiteiten stoppen. Dan gaat het sneller voorbij, of zo. We stoppen in dit seizoen ook vaak een wintersport. Om zo de voordelen die we in Nederland niet van de winter hebben, in een ander land wel te ervaren. Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar voor mij is december altijd zo'n twintig dagen te kort. Met het zweet op mijn voorhoofd en een agenda die letterlijk te klein is voor alle afspraken en verplichtingen, race ik de maand door. Na 1 januari haal ik even diep adem en dan kan mijn tijd pas weer logisch ingedeeld worden. 

En dan begint het wachten. Het wachten tot die eerste ochtend dat je wakker wordt met het gezang van vogeltjes. Het wachten op het moment dat je je winterjas, waar je over het algemeen trouwens ook zo'n 10 kilo dikker van wordt, weer kunt opbergen in de kast. Het wachten op die zon, die je weer warm maakt.

Ja, ik kan hier wel blij van worden. Vanaf nu komen de maanden eraan waarin mijn energielevel weer veel hoger is, omdat het lichter is buiten. Je hebt simpelweg meer aan je dag. Heer-lijk. Ik heb wel eens gedacht dat ik in een warm land geboren had moeten worden. Op één klein detail na.
Toen ik vanmiddag een halfuurtje helemaal zomers en exotisch van de zon had zitten genieten, voelde mijn neus, eenmaal binnen, toch wel een beetje vreemd aan. Ik ben maar even naar de spiegel gelopen en zag dat mijn neus zowaar rood was. Ongelooflijk. Een verbrande neus op 8 maart. Ja, dat vond ik ook wel knap van mezelf. Lang leve mijn lichte huid.