Je roeping.

Als kind wilde jij al van alles worden 'als je later groot was'. Werd het piloot, zoals 95% van de jongetjes in de klas graag wilden worden, werd het brandweerman of politieagent, zodat alle meisjes verliefd op je zouden worden? Je wist het nog niet, maar werken zou je. Dus ging je, zodra je groot genoeg was, met veel banen aan de slag. Je hebt van alles geprobeerd, en heel veel ervaringen opgedaan. Totdat daar dat ene beroep kwam waar jij in kon uitblinken.

Op zeer jonge leeftijd al in het vak begonnen. Wat toen nog best lastig bleek te zijn, op vele fronten. Want hoe sta je deze verdrietige mensen te woord? Hoe zorg je ervoor, dat alles in rechte banen blijft gaan? Je voelde je misschien soms zelf een beetje verdrietig. Want dit was ook best heftig! Maar je wilde deze mensen helpen. Koste wat kost. Dus ging je ervoor. 

Je leerde om, ook hier, het positieve in te zien. Want als jij je werk goed deed, konden deze mensen weer verder. En dat wilde je graag zien. Jij, die zelf wist hoe moeilijk sommige dingen konden zijn, wilde bij deze mensen zo graag de pijn wat draaglijker maken. Al was het maar een heel klein beetje.

Zo ging je verder en groeide je in je vak. Je startte zelf, met eerst een paar mensen per jaar die je kon helpen. En, laten we eerlijk zijn, dat ging hartstikke goed. Natuurlijk waren er, net zoals bij elke zelfstandige ondernemer, zo nu en dan tegenslagen. Maar terugkijkend vanaf nu kunnen we zien dat je gegroeid bent. Jij, jouw bedrijf, en alles wat daarbij komt kijken. 

Je haalde voldoening uit je werk. Het helpen van mensen die het al zo moeilijk hebben. Het bleek je roeping. Wat is er mooier dan mensen weer een kleine glimlach op hun gezicht te laten toveren? Misschien wel de eerste glimlach na al het grote verdriet? Je bleek er heel goed in. Zelfs als er kinderen in betrokken waren, misschien wel juist als er kinderen in betrokken waren, wist jij precies wat er nodig was.

Zakelijk waar nodig, gepaste emoties waar nodig. De juiste materialen, de goede timing. 

Een paar jaar geleden was hij er dan. Het was misschien een gigantische investering, en niet iets dat je in één nachtje slapen bepaalt. Maar je koos ervoor om het te doen en voilà, je eigen prachtige rouwauto. Passend bij jouw bedrijf, passend bij jou als persoon. Ook een groot eigen kantoor met een gedenkwinkel behoren inmiddels tot jouw eigendom. Het is iets om trots op te zijn.

Er kwam personeel bij je in dienst. Je bent nieuwe mensen de bijzondere dingen van het vak aan het leren. En door alles wat er in de afgelopen jaren bij is gekomen, is dit personeel voor jou ook heel prettig. Dan kan jij je bezig blijven houden met wat je echt goed kunt; mensen begeleiden in hun rouwproces. Dingen horen die niet gezegd worden, maar die er wel zijn. Vierentwintig uur per dag voor mensen klaar staan.

Lieve Jochum Wouda, je bent uitvaartverzorger en je hebt al zoveel mensen iets meer rust en zekerheid in hun leven gebracht. Ik noem je beroep bewust pas op het allerlaatst. Zodat mensen eerst zien hoe bijzonder het is, en dan pas het labeltje er op plakken. Blijf doen wat je doet, je bent al zo ver gekomen, en je gaat nog veel verder komen. Vele mensen die jou en je beroep nodig hebben gehad zijn je heel dankbaar. Je familie is trots op je. En dat zullen we altijd zijn.