Vanaf dat moment reageren de 'falende mensen' op twee verschillende manieren: Ofwel ze krijgen een rood hoofd en proberen van onderwerp te wisselen, of ze lachen mee en accepteren dat hun noodlot andermans plezier wordt.
Laatst praatte ik met iemand die dat zogenoemde 'falen' echt heel erg vindt. Die kleine blunders die iedereen geregeld overkomt, vond hij een drámá en als zoiets hem gebeurt, kruipt hij het liefste de rest van de dag met het schaamrood op de kaken onder de dekens. Na dit gesprek heb ik wel even nagedacht. Want hoe vervelend moet het zijn als je altijd last hebt van dingen die per ongeluk fout gaan bij jezelf? Dan wordt het leven best wel zwaar volgens mij.
Ik zelf ben van de andere categorie. Ik benader het leven graag met een flinke dosis zelfspot en dat moet ook wel. Zowel ik als veel vrienden van mij hebben er een handje van om soms, weliswaar per ongeluk, zo'n grandioze blunder te maken. Ik combineer mijn eigen blunders ook vaak nog even met een fijne kansloze opmerking. En omdat mijn stemgeluid niet bepaald van de categorie 'weinig decibel en heel zachtaardig' is, vallen ze altijd lekker op.
Zo struikel ik met de regelmaat van de klok over mijn eigen woorden. Dat komt al nooit goed uit. Want als ik net verhit een discussie sta te voeren, of mijn punt even heel duidelijk wil maken en dus fanatiek praat, flap ik er op een gegeven moment altijd een verkeerd woord of een verkeerde zin uit. Zo vroeg laatst iemand wat ik vond van een bepaalde beweging. Ik kreeg het oprecht voor elkaar om de woorden 'hartstikke lenig' te vervangen door 'hartstikke lelijk'. Hoe ik het voor elkaar kreeg weet ik nog steeds niet, maar ik had het doel van mijn goedbedoelde opmerking in elk geval niet bereikt.
Ook kan ik na een paar wijntjes altijd heerlijk charmant languit gaan van een trap of een afstapje. Oké, als ik eerlijk ben kan ik dat zonder die paar wijntjes ook wel. Om nog maar te zwijgen over alle stoelleuningen waar mijn tas altijd achter blijft haken. Dat gebeurt me trouwens alleen maar in overvolle treinen en bussen, voor de duidelijkheid.
Ik ben trouwens sowieso een ster in het falen op openbare plaatsen. Laatst liep ik over het station en ik vond dat heel veel mensen mijn heel raar aankeken. Ik dacht 'er zal wel wat tussen mijn tanden zitten' dus ik pakte mijn spiegeltje er even bij. Toen ik mijn spiegeltje pakte, zag ik dat mijn handen onder het bloed zaten. Alsof ik, voordat ik naar de Pabo ga, altijd eerst nog even een moord pleeg. De oorzaak van al het bloed? Een minuscuul wondje op mijn vinger. Typisch.
Maar goed. Toen ik mijn bloederige avontuur thuis vertelde, hebben mijn vrienden er wel smakelijk om kunnen lachen. De faalmomentjes van een ander, hoe gênant ook, kunnen later wel weer voor veel plezier zorgen. Waarom zijn andermans faalmomentjes eigenlijk zo leuk? Want niet alleen in onze directe omgeving wordt er om gelachen, het hele internet staat er ook vol mee. Ik denk wel te weten waarom. Want vinden we andermans blunders niet leuk omdat het zo herkenbaar is? Stiekem is het fijn om te weten dat je niet de enige bent. Het feit dat een ander voor je neus, letterlijk of figuurlijk, onderuit gaat, is de bevestiging voor jou en mij dat we niet de enige kneuzen op deze aarde zijn.
Dat neemt niet weg dat falen heel vervelend kan zijn hoor. Ik moet ook nog even over mijn eigen actie van vanmiddag heen komen. Terwijl ik op de fiets zat en me bedacht dat ik die nummers van de nieuwste Disneyfilm wel even kon beluisteren, was ik even heel tevreden met dat idee. Zo tevreden, dat ik spontaan als een ware musicalster (tenminste, dat vond ik toen wel even) de liedjes begon mee te blèren. Na drie noten zingen à la Idina Menzel, kwamen er 5 wielrenners voorbij scheuren. Zij staken nog even enthousiast de duim naar mij op en riepen 'Schit-te-rend hoor!' Ahum. Bedankt. Ik ga mij weer even in een hoekje staan schamen en legale redenen bedenken waarom ik als 23-jarige nog mee moet blèren met Disney liedjes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten