Benno L.

Het is deze week weer volop in het nieuws. Benno L. De door vele mensen gevreesde man, die zo harteloos is omgegaan met onschuldige kinderen door ze te misbruiken terwijl hij zwemleraar was. De man in kwestie komt vrij en wil graag weer terug naar zijn oude woonplaats. Leiden. Daar wordt hij echter niet met open armen door zijn stad ontvangen. Dat is vreemd, Benno hoopte nou net weer even bij zijn vroegere buren op de koffie te kunnen. Maar ze willen hem in Leiden niet meer zien. Joh.

Op www.nu.nl las ik dat de burgemeester hem nu, ondanks al het protest, toch in Leiden wil laten wonen. Hij vind het namelijk 'geen goed antwoord op dit maatschappelijk vraagstuk' als L. uit Leiden wordt weggestuurd. 

Eehm, welk maatschappelijk vraagstuk precies? Mogen mensen die kinderen misbruiken niet meer terug naar de plek waar ze vandaan kwamen? Had L. al wel vrij mogen komen? Mag de beste man nog een normale woonplaats hebben eigenlijk? Als dat maatschappelijke vraagstukken zijn, weet ik het antwoord al wel. Zo lastig is dat toch niet? Weg met die man. Had ik toch die Pabo moeten overslaan en burgemeester moeten worden dus. Verdorie, roeping gemist.

Ik heb de zaak van deze man ook gevolgd. Met een knoop in mijn maag, dat kan ik jullie wel vertellen. Ik heb op mijn stageschool van toen gepraat met de kinderen uit groep 8 over dit soort situaties. Voor hen was het natuurlijk een ver-van-m'n-bed-show, en dat is maar goed ook. Maar als ik naar die kinderen keek en bedacht dat het elk kind zou kunnen overkomen, vond ik het toch even nodig om erover te praten. 

Een van mijn leerlingen heeft mij het hele gesprek alleen maar aangekeken. En niks gezegd. Ik had het al wel door, maar heb maar niks gezegd. Misschien wilde hij wel alleen maar luisteren, of vond hij het moeilijk om over dit soort dingen te praten. Maar aan het einde van de dag kwam hij naar mij toe.

'Juf, we hebben het alleen maar gehad over hoe we onszelf kunnen beschermen he?' Dat klopte. Ik heb flink gehamerd op alert blijven en altijd laten weten waar je bent. Maar deze jongen had verder gedacht dan dat. 'Kunnen we het er morgen nog even over hebben juf? Ik heb namelijk zo gedacht: We moeten om onszelf denken, maar we kunnen natuurlijk ook op elkaar passen! We zijn vaak met zijn meerdere kinderen. Dan is het al veel veiliger toch?'

Als alle mensen nou eens zo zouden denken als deze jongen van 12 jaar. Dan zou, punt 1, de wereld er al een stuk mooier uitzien omdat we echt om elkaar denken. Maar de wereld zou er ook oprecht veiliger van worden! Samen staan we sterk, dat soort dingen. Wat heeft het mij ontroerd dat deze leerling dit stilzwijgend heeft bedacht tijdens mijn tirade over het 'op jezelf passen'. 

De volgende dag hebben we het er inderdaad nog een keer over gehad op school. De leerling die naar mij toe was gekomen na de les heeft nu voor de klas verteld wat hij bedacht had. Er werd instemmend geknikt. Je moet oppassen voor mensen die geen leuke dingen met je willen doen. En dat kun je het beste samen doen.

Zo serieus als kinderen het ene moment zijn, zo hard moet ik het volgende moment om ze lachen. Die middag, toen de kinderen weer op school kwamen en ik pleinwacht had, zag ik alle kinderen naar elkaar seinen, naar mij wijzen en zich vervolgens verstoppen. Toen we eenmaal na de bel binnen zaten, vroeg ik wat ze nou in vredesnaam aan het doen waren op het plein. Een van de leerlingen vertelde mij toen enthousiast: 'Ja, wij wisten dat juf met ons wilde gaan rekenen. Dat viel volgens ons onder de categorie: Geen leuke dingen met ons willen doen! Dus wij hebben samengewerkt en elkaar gewaarschuwd. Leek ons wel zo veilig.' Haha. Lang leve het onderwijs.