De grote en kleine bedankmomentjes van 2014

En toen was het opeens eind december en leven we tussen kerst en oud en nieuw. Dit zijn van die dagen dat de televisie vol zit met programma's om het afgelopen jaar te herbeleven. En nu, in 2014, zijn dit ook van die dagen dat heel Facebook, Instagram, Twitter enzovoort vol staan met bedankberichtjes van iedereen die zo blij zijn met het afgelopen jaar, en die uitkijken naar het komende jaar. 

Test jezelf.

Vroeger las ik boeken. Mijn boeken liggen nu heel zielig in een hoekje te liggen totdat het weer zomervakantie is, maar vroeger las ik boeken. En veel ook. Het was mijn reden om te luisteren naar mijn moeder als ze vond dat ik vroeg op bed moest. Dan kon ik stiekem nog even lezen. Om dan vervolgens met kloppend hart mijn boek onder mijn bed te verstoppen en mijn zaklampje onder mijn kussen. Sorry mam!

Watje

Afgelopen week moest ik naar de dokter. Voor het eerst in mijn leven heb ik twee verdovingsprikken gehad. In mijn voet. Stoer als ik wilde overkomen, heb ik me van tevoren als een echte tough chick gedragen en iedereen gemeld dat ik het helemaal geen grote gebeurtenis vond. En dat vond ik ook niet. Totdat ik daar ging zitten en de dokter de spuit tevoorschijn haalde. Toen moest ik stiekem toch even slikken. Voor twee van die stomme prikjes. Ach, het was even een kwestie van de TL-buizen tellen, daarna was het voorbij. Aangenaam, Joanne, held op sokken.

Wintersport

Er heeft op mijn blog even twee weken radiostilte geheerst. Maar dat heeft een goede reden gehad; ik ben met 3 vriendinnen vorige week op wintersport geweest. Voor de meiden een herhaling, voor mij de allereerste keer. En dat heb ik geweten. Maar leuk dat het was!

Veel Nederlanders gaan jaarlijks op wintersport. Mijn beste vriend vertelt mij al van kleins af aan hoe leuk het is. Ik vond het dan ook heel gaaf dat ik het dit jaar eindelijk zelf zou gaan meemaken. Maar spannend vond ik het wel. Ik zag mezelf alweer, geheel op zijn Joanne's, de berg afrollen. Met zo'n grote sneeuwbal die zich dan om mij en mijn ski's heen vormt. Maar je weet het niet als je het niet probeert! Dus ik regelde een skiles en ging ervoor.

Faalmomentjes

Iedereen kent ze wel. Die momenten waarop je eigenlijk graag wilt dat alles soepel loopt, maar dat jij net iets heel doms doet of een compleet ongepaste opmerking plaatst. Je hoort op dat moment fictieve krekeltjes tsjirpen en/of iedereen om je heen ligt in een deuk van het lachen. 
Vanaf dat moment reageren de 'falende mensen' op twee verschillende manieren: Ofwel ze krijgen een rood hoofd en proberen van onderwerp te wisselen, of ze lachen mee en accepteren dat hun noodlot andermans plezier wordt. 

Laatst praatte ik met iemand die dat zogenoemde 'falen' echt heel erg vindt. Die kleine blunders die iedereen geregeld overkomt, vond hij een drámá en als zoiets hem gebeurt, kruipt hij het liefste de rest van de dag met het schaamrood op de kaken onder de dekens. Na dit gesprek heb ik wel even nagedacht. Want hoe vervelend moet het zijn als je altijd last hebt van dingen die per ongeluk fout gaan bij jezelf? Dan wordt het leven best wel zwaar volgens mij.